Otuz Beş Yaş

Hümeyra

Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder, Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Dante gibi ortasındayız ömrün. Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Delikanlı çağımızdaki cevher, Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün, Her doğan günün bir dert olduğunu,
Gözünün yaşına bakmadan gider. İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var? Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Benim mi Allahım bu çizgili yüz? Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ya gözler altındaki mor halkalar? Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Neden böyle düşman görünürsünüz; Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar? Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?

Zamanla nasıl değişiyor insan! N’eylersin ölüm herkesin başında.
Hangi resmime baksam ben değilim. Uyudun uyanmadın olacak.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan? Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bu güler yüzlü adam ben değilim; Bir namazlık saltanatın olacak.
Yalandır kaygısız olduğum yalan. Taht misali o musalla taşında.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile, yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.